Klasyczna powieść obyczajowa i dużo… wina. Lindsay Kent jest menadżerem winiarni. To praca jej marzeń. Kocha ludzi w niej pracujących i uwielbia wino. Wszystko się komplikuje, kiedy właścicielka winiarni postanawia wyjechać na roczne wakacje, zostawiając u steru Lindsay i swoją córkę Piper Bradshaw. Lindsay ma masę pomysłów na unowocześnienie winiarni, ale wszystkie musi konsultować z Piper. I nie jest to łatwe. Nie dość, że Piper jest upartym control freakiem to jest również wręcz irytująco pociągająca. Dla Piper winiarnia to przede wszystkim wspomnienia zmarłego dwa lata wcześniej ojca. Nie bywa tam. Nie jest też otwarta na zmiany. Poza tym ma już pracę w dużej korporacji i nie ma czasu na „zabawę” w knajpę. Przez większość ludzi uważana jest za oziębłą pracoholiczkę. Jest zawsze nienagannie ubrana i panuje nad wszystkim. Nad prawie wszystkim, bo nie może zapanować nad rosnącą fascynacją Lindsay. Zarówno Lindsay, jak i Piper są bardzo ciekawe, choć momentami nie mogłam zrozumieć ich motywacji. Bohaterki z początku się nienawidzą. Romans rozwija się bardzo powoli. Akcja przyspiesza pod koniec. Być może zbyt nagle i za bardzo na końcu, ale nie zmienia to faktu, że czyta się to z wielką przyjemnością. Georgia Beers mieszka w NY. Jest jedną z najpopularniejszych pisarek lesbijskich…

(nominowana do Lambda Literary Award 2019 w kategorii najlepszy kryminał) Podobno to pierwsza napisana przez Catherine Maiorisi powieść. Wielokrotnie poprawiana, przeleżała w szufladzie ponad trzynaście lat, zanim autorka postanowiła ją wydać. Warto było czekać na ten trzymający w napięciu kryminał detektywistyczny z morderczą zagadką. Zamordowana szefowa wielkiej firmy i ogromna ilość podejrzanych, bo prawie każdy miał motyw i każdy chciałby ją zabić. Detektyw Chiara Corelli, po powrocie z Afganistanu (wiadomo, pisarka jest amerykańska, a tam każdy szanujący się detektyw musiał być w Iraku lub Afganistanie) zaczyna działać pod przykryciem, próbując rozpracować grupę zaangażowanych w brudne interesy policjantów. Wycofuje się jednak z akcji, po tym jak próbują ją zmusić do morderstwa, żeby udowodniła swoją lojalność. Teraz jest najbardziej znienawidzoną policjantką Nowego Jorku. Znienawidzoną, ale nadal jedną z najlepszych. P.J. Parker zostaje przydzielona jako partnerka do detektyw Chiary Corelli. To jej szansa, marzyła o tym by być w Wydziale Zabójstw, marzyła o tym by uczyć się od najlepszych, ale zarówno obecna sytuacja Chiary, jak i jej niezbyt przyjemny charakter nie ułatwiają jej tego zadania. Od razu zastrzegam, że w tej książce nie ma nic romantycznego. To czysty kryminał bez wątków miłosnych. Podobno to pierwsza książka z cyklu „Chiara Corelli Mystery”. Mam nadzieję,…

Popularna lesbijska literatura anglojęzyczna jest wydawana przede wszystkim przez trzy duże wydawnictwa Bold Strokes Book, Ylva Publishing i Bella Book. To autorzy wydający w tych wydawnictwach są najczęściej nagradzani Lambda Literary Awards lub Golden Crown Literary Society Awards. Istnieje też całkiem sporo mniejszych, a nawet bardzo małych wydawnictw, a także autorów wydających się samodzielnie (tzw. Self Publishing). Oczywiście poza wydawnictwami anglojęzycznymi są jeszcze inne: francuskie (np. https://www.danslengrenage.com/), niemieckie (np. https://www.krugschadenberg.de/), hiszpańskie ( http://www.editorialegales.com/), czeskie ( http://lepress.cz/)… . Jeśli chodzi o polskie wydawnictwa to… jest słabo. Nikt się nie specjalizuje. Nie licząc tłumaczeń takich pisarek jak Sarah Waters, Jeanette Winterson i kilku mniej znanych to… Pruszyński i Sp. wydało „Moją Les” Z. Staniszewskiej, Czarna Owca „Miraże” M. Zientek, Archipelagi „Inna od samego siebie”, Ha! Art powieści E. Schilling, Sic! „Lesbos” R. Lis, Santorski „Mój świat jest kobietą” M. Okoniewkiej. Jak się na to patrzy można odnieść wrażenie, że każde z wydawnictw poddaje się po pojedynczej próbie. Pewnie dlatego, że żadna z nas tych książek nie kupuje… i dlatego nie będziemy mieć polskojęzycznej literatury lesbijskiej.   Kilka słów o największych wydawnictwach anglojęzycznych: Bold Strokes Book Wydawnictwo założone w 2004 roku przez Len Barot (Radclyffe), specjalizujące się w literaturze LGBT. Wydają książki zarówno…

Ciekawa, obyczajowa historia rozgrywająca się we wspaniałych miejscach, cudownym parku przyrodniczym Australii i tętniącym życiem Sydney. Do lektury zachęciła mnie najpierw okładka. Zbliża się wiosna i mam ochotę na coś co się dzieje w naturze. Byłam ciekawa opisów australijskiej przyrody. Potem przeczytałam opis wydawnictwa i stwierdziłam, że zaryzykuję, choć to dopiero druga powieść Pene Henson, o której wcześniej nic nie słyszałam. Bohaterki są ciekawe, realia – czyli opis środowisk, w których mieszkają bohaterki – również. Historia ma kilka zwrotów akcji, choć rozwija się raczej przewidywalnie. Dopóki nie padła informacja ile bohaterki mają lat (około 30), myślałam, że są młodsze. Lien Hong, typowa mieszkanka wielkiego miasta, nie jest zbytnią fanką dzikiej przyrody. Ale kocha muzykę i jedzie na plenerowy festiwal ze swoimi przyjaciółmi. Wcześniej zatrzymują się na camping. Namioty to również nie jest klimat Lien. A w krzakach z pewnością czają się pająki, krokodyle i inne okropności. Ale Lien i tak w te krzaki idzie. Zdjęcie na instagrama jest ważniejsze od lęku przed potworami. Idzie w krzaki i ma wypadek. Leje deszcz i zostaje odcięta od przyjaciół. Znajduje ją Claudia Sokolov. Mieszkająca w niewielkiej chatce strażniczka leśna. To właśnie w tej chatce przychodzi przeczekać Lien sztorm. Z Claudią. Czy mogłyby się…

Serial stworzony przez Jenji Kohan, składający się z siedmiu sezonów produkowanych od 2013 roku i dystrybuowanych przez Netflix. Zabawny komediodramat, który sprawił mi wiele przyjemności. Polecam przynajmniej pierwszy sezon. Wiadomo, nie każdemu przypadnie do gustu. Postacie są barwne. Każda znajdzie swoją ulubienicę. Ja uwielbiałam Alex i obejrzałam pierwszych pięć sezonów niemalże za jednym posiedzeniem. Wiem, że niektórych strasznie drażni główna bohaterka – Piper. W kolejnych sezonach jej postać przestaje być aż tak wiodąca. opis dystrybutora: Komediodramat oparty na bestsellerowych wspomnieniach autorstwa Piper Kerman pod tym samym tytułem. Dobrze sytuowana mieszkanka Brooklynu, Piper Chapman, zostaje skazana na karę piętnastu miesięcy pozbawienia wolności, na skutek związku z dilerką narkotyków Alex sprzed blisko dekady. Aby spłacić swój dług wobec społeczeństwa, Piper musi zamienić wygodne życie w Nowym Jorku, u boku narzeczonego Larry’ego, na pomarańczowy kombinezon i społeczność więzienną. Wkrótce zaczyna kwestionować wszystko, w co dotąd wierzyła i tworzyć sojusze z grupą ekscentrycznych i szczerych do bólu więźniarek. Orange is the new black reż. Jenji Kohan 2013 – 2019

Pamiętam, że nie mogłam się tego filmu doczekać. Nakręcony przez same kobiety. O lesbijskim romansie. I do tego, z Eriką Linder (modelka, muza dyrektora kreatywnego Louis Vuitton) w roli głównej. Nie zawiodłam się… ale tylko dlatego, że nie nastawiałam się na fantastyczną, pod względem fabularnym, opowieść. Historia jest mało realistyczna. Mało realistyczne są również bohaterki. Ładne, ale niezbyt mądre. Gra aktorska… no wiadomo. Ale jest za to bardzo, bardzo romantyczno-erotycznie. A erotyka w filmach les, nie wliczając oczywiście pornografii, praktycznie nie istnieje. Bohaterki na ogół ograniczają się do uścisków i przytulanek na ekranie, a w chwilach największego uniesienia dają sobie buziaka. Zarys fabuły: Dallas, klubowicza i łamaczka serc niewieścich, spotyka Jasmine, heteroseksualną i zaręczoną redaktorkę pisma modowego. Wybucha między nimi niemożliwa do opanowania namiętność. Koniec. Niezależnie jednak od wszelkich minusów, film tan obejrzałam z przyjemnością. Wszystko zależy od tego na co ma się ochotę. Below Her Mouth reż. April Mullen 2016

Kilka razy zaczynałam tę recenzję i naprawdę jest to bardzo problematyczne. Sześć tomów paranormalnego, lesbijskiego romansu usytuowanego w świecie rządzonym przez kobiety, które są silne, mądre i dzikie. Główne postacie to wilkołaczki, zmiennokształtne, wampirzyce i kobiety, chociaż pojawią się też wróżki. Cóż mogę powiedzieć. Trup ścieli się gęsto. Gęsta jest również akcja. Ale najgęściej jest od seksu i ugryzień. Im dalszy tom tym więcej seksu. Właściwie to główny temat książki. Bohaterki pękają w szwach od rozsadzającego je testosteronu i żądzy, które są motorem większości akcji. Sypiają z setkami kobiet dopóki nie połączą się z TĄ JEDYNĄ wybranką, która staje się dla nich centrum wszechświata i obiektem wielkiej, nieprzerwanej żądzy. W pierwszym tomie akcja skupia się głównie wokół Sylvan Mir (Alphy Wilkołaków) i Drake (pielęgniarka w miejskim szpitalu), równolegle prowadzony jest wątek Judy Gates (Wampirzyca) i Becki (dziennikarka). W kolejnych tomach pojawia się dużo więcej postaci. Po kilka romansów na tom. Wątki przeplatają się, zaczynają w jednych a rozwijają w kolejnych tomach. Nie wiem czy ten cykl jest godny polecenia. Jeśli ktoś ma absolutnego hopla na punkcie wilkołaków to pewnie tak. Erotyka, może dlatego, że jest jej aż tak dużo, traci na uroku i robi się monotonna, akcja… no jest tam…

Nie wiem jak to się stało, że wcześniej o niej nie słyszałam. Mimo, że była nominowana do nagrody Nike. Może słyszałam ale odstraszyła mnie tragiczna okładka? Na szczęście przełamałam się, kupiłam i przeczytałam. Warto! Ta książka to zbiór świetnie napisanych esejów, krążących wokół tematu Safony. Choć generalnie polecam kupowanie całej wychodzącej po polsku literatury lesbijskiej, bo uważam, że to jedyny sposób żeby coś drgnęło na rodzimym rynku wydawniczym, to nie każda z nich jest naprawdę warta czytania. Ta jest. opis wydawnictwa: Lesbos jest wyspą wolności. Autorka buduje ze słów przestrzeń, w której o miłości kobiet można mówić w sposób w pełni niepodległy. Jej książka to arka na czas potopu i jednocześnie projekt na lepszą przyszłość; ręka wyciągnięta do potrzebujących i list w butelce. Posługując się swoją biograficzną metodą – jak wcześniej w przypadku Flauberta i Bunina – Lis łączy życie i sztukę w sposób właściwy tylko jej. Na Lesbos spotykają się: Sofia Parnok, rosyjska poetka Srebrnego Wieku zwana rosyjską Safo; Anna Kowalska, wieloletnia partnerka Marii Dąbrowskiej i autorka powieści Safona, oraz Jeanette Winterson – brytyjska pisarka, która w pewnym momencie swego twórczego życia Safoną świadomie się stała. Książka ma też inne bohaterki – m.in. Virginię Woolf, Hildę Doolittle, Adrienne Rich…

Wielokrotnie nagradzany. Piękny pod względem wizualnym, aktorskim i muzycznym. Zaskakujący i nieoczywisty. „Faworyta” to dramat historyczny, oparty lub też raczej zainspirowany autentycznymi wydarzeniami. Opowieść o trzech kobietach. Królowej Annie (Olivia Colman) oraz walczących o jej względy faworytach, księżnej Marlborough (Rachel Weisz) i Abigail Hill (Emma Stone). Pojawienie się Abigail na dworze psuje dotychczasową, wieloletnią relację między królową, a księżną. Jednakże Sarah Churchill, czyli księżna Marlborough nie zamierza oddać swoich wpływów młodszej rywalce. Napięcia między kobietami są rozegrane w taki sposób, że nigdy do końca nie wiadomo kto kim manipuluje. Gdzieś w tle jest wojna angielsko – francuska. Gdzieś w tle jest też wielka polityka. Dworskie zabawy. Wyfiokowani mężczyźni o upudrowanych noskach i pomalowanych na czerwono policzkach. To wszystko jest jednak tłem dla kameralnej opowieści o walce o władzę. Relacje między kobietami trudno nazwać miłosnymi. Właściwie nie wiadomo czy któraś z nich jest lesbijką. Tu chodzi o władzę, wpływy i samotność, a nie miłość. Faworyta reż. Jorgos Lantimos 2018 Nagrody: Oskar i Złoty Glob dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, BEFTA za najlepszy film brytyjski, najlopszy scenariusz, scenografię, kostiumy, charakteryzację, rolę pierwszo i drugoplanową, MFF w Wenecji najlepsza aktorka i Srebrny Lew dla Jorgosa Lantimosa i wiele innych. PS. Warto zwrócić uwagę na…

Ta książka to istne szaleństwo. To nie jest tak, że znam je wszystkie. Wszystkie lesbijskie powieści popularne.  To byłoby niemożliwe (chyba, że ograniczyłybyśmy się do tych wydanych po polsku). Po pierwsze są ich tysiące, po drugie czytam je dopiero od roku, a poza tym mam absorbującą pracę i masę innych obowiązków. Ale takiej książki jeszcze nie czytałam. Jest dobrze napisana (Lee Winter – dobrze pisze), wciągająca, momentami agresywna, ma porządnie skonstruowane postacie, które nie zmieniają swojego nastawienia do życia przy pierwszym spojrzeniu w oczy potencjalnej miłości. Historia w największym, oferowanym przez wydawnictwo skrócie, brzmi następująco. Natalya Tsvetnenko, światowej sławy wiolonczelistka jest jednocześnie jedną z najbardziej śmiertelnych zabójczyń w świecie australijskiego podziemia. Jest zimna, nieczuła i efektywna. Zabija bez mrugnięcia okiem. Jej kolejne zlecenie zaczyna wzbudzać w niej poważne wątpliwości. Kto mógłby nasłać, kogoś takiego jak ona, na tak niewinną istotę jak Alison Ryan. Jedna jest starsza, zimna, oschła, „trochę” brutalna, druga na pozór delikatna, miękka i ciepła. Klasyka. Zwłaszcza w powieściach Lee Winter. Ale to jest naprawdę bardzo wciągająca klasyka. Jak wspomniałam na początku zaskakujące jest to, że pomimo ewidentnego wpływu jakie ma na bohaterki spotkanie, nie zmieniają im się charaktery. Ma też kilka minusów. Ale jest ich mało i…