Sześcioodcinkowy serial Netflixa, produkcji brytyjskiej, częściowo oparty na autobiografii jego głównej gwiazdy, stand-uperki Mae Martin. Historia zaczyna się dość zwyczajnie. Lesbijka z problemami (Mae Martin) poznaje heteroseksualną George (Charolotte Ritchie). Dziewczyny mają romans, potem zamieszkują ze sobą, próbując się do siebie dopasować. Tylko to dopasowywanie im nie wychodzi. Mae, pracuje jako stand uperka, chodzi spotkania grupy terapeutycznej, bo miała problemy z narkotykami. George jest nauczycielką, wstydzi się, lub też może raczej boi, przedstawić Mae swoim przyjaciołom i rodzicom. Swoją drogą przyjaciół ma naprawdę dziwnych i zdecydowanie nie zasługujących to miano. Niedopasowanie dziewczyn prowadzi do kolejnych kryzysów lub też jednego permanentnego kryzysu, którego żadna z nich nie umie przełamać. Kochają się, ale czy potrafią dać sobie szczęście? Po pierwszym odcinku myślałam, że nie obejrzę do końca. Po ostatnim, żałuję, że nie ma więcej. Aktorsko jest nieźle. Mae, jedyna nie zawodowa aktorka, rozkręca się z odcinka na odcinek. Postacie drugoplanowe, też są ciekawe i charakterystyczne. George, może wkurzać jako postać, ale jest naprawdę świetnie zagrana i z czasem zaczęłam ją nawet lubić. Myślę, że to świetna propozycja na kilka wieczorów. Lub jeden wieczór, bo odcinków jest niestety bardzo mało. Feel Good reż. Ally Pankiw prod. Wielka Brytania 2020

Album prezentujący zdjęcia par homoseksualnych z lat 1900-1960. Sebastien Lifshitz większość z tych zdjęć znalazł w albumach na pchlich targach. Są to prywatne fotografie ludzi, którzy często musieli ukrywać swoją tożsamość przed światem. Na niektórych widać pary lub grupy podczas balów przebierańców, potańcówek, na wakacjach, wśród ludzi w towarzystwie, których czuli się bezpieczni. Część zdjęć nie przedstawia wartości artystycznej, ale niektóre z nich są naprawdę piękne. Stanowią również wspaniałe świadectwo minionej epoki. Poza albumem powstał również film dokumentalny, za który Sebastien Lifshitz został nagrodzony Cesarem, za najlepszy film dokumentalny w 2013 roku. Published – 2013 by Editions Hoebeke, Paris ISBN – 978-0-8478-4306-0 Language – French/English

Francuski dramat historyczny, nagrodzony na festiwalu w Cannes, którego akcja rozgrywa się w 1760 roku. Jest to niezwykle subtelna opowieść o miłości, która wyprzedza swój czas. Na zaludnioną przez prawie same kobiety wyspę, przyjeżdża młoda malarka, Marianna. Ma namalować portret przygotowywanej do zaaranżowanego małżeństwa Heloizy. Z tym, że Heloiza do żadnego portretu nie zamierza pozować. To jej forma buntu przeciwko przymusowemu zamążpójściu. Marianna w ukryciu rysuje kolejne szkice i obrazy jednocześnie darząc coraz większym uczuciem swoją niczego nie świadomą modelkę. Film jest powolny i subtelny. Aktorki grają naprawdę pięknie. Jedyny minus to moim zdaniem scenografia, która leży i kwiczy, ale jest to najprawdopodobniej związane z brakiem funduszy. To coś czego nie zamaskuje się talentem. Przy filmie kostiumowym to się po prostu nie udaje. Przepiękny film o zakazanej miłości. Portret kobiety w ogniu (tyt.org. Portrait de la jeune fille en feu) reż. Celine Sciamma 2019

Melodramat wyprodukowany w Wielkiej Brytanii, którego światowa premiera miała miejsce 9 września 2018. Przyznam, że nie zrobił na mnie specjalnego wrażenia. Świat, powojennej Wielkiej Brytanii, sprawiał wrażenie bardzo realistycznego. Bohaterowie również. Ale… relacje między nimi… uczucia… kompletnie nie mogłam się w nie wczuć i w nie uwierzyć. Nie wiem po co ten film właściwie powstał. Ale skoro już powstał i zawiera wątki lesbijskie to go opisałam i tutaj wrzucam. Z plusów, niewątpliwie miło było popatrzeć na odtwórczynie głównych ról kobiecych, czyli słodką Holiday Grainger („Rodzina Borgiów”) i Annę Paquin („Czysta krew”, „Fortepian”, „Dzieci Ireny Sendlerowej”). Aktorsko większe wrażenie zrobiła na mnie jednak odtwórczyni roli drugoplanowej, Kate Dickie. opis festiwalowy: Akcja „Tell It to the Bees” przenosi nas do powojennej rzeczywistości niewielkiego brytyjskiego miasteczka. Porzucona przez męża Lydia znajduje się w coraz trudniejszej sytuacji. Jej skromne zarobki nie wystarczają na opłacenie czynszu, co więcej, syn kobiety co rusz prześladowany jest w szkole. Jeden z takich incydentów kończy się wizytą u Jean, młodej lekarki, która niedawno wróciła do miasta. Między nią a chłopcem nawiązuje się nić porozumienia skoncentrowana wokół utrzymywanej przez kobietę kolonii pszczół. Kiedy Lydia i Charlie zostają eksmitowani, Jean zaprasza ich do siebie. Ludzki gest nie jest jednak najlepiej postrzegany…

Erika Lust to chyba jedna z najciekawszych reżyserek filmów dla dorosłych na świecie. Jej filmy są piękne wizualnie, wyzwolone seksualnie i naturalne. Opowiadają historię. Są filmami erotycznymi w pełnym tego słowa znaczeniu. Erika Lust posługuje się językiem kina, obrazem, scenografią, montażem i erotyką. Nie jest to tylko rejestracja zbliżenia erotycznego. Aktorzy w jej filmach traktują się z szacunkiem i tak samo są traktowani przez reżyserkę. Zatrudnia wyłącznie aktorów powyżej 23 roku życia, a na planie poza aktorami pracują tylko kobiety. Dużo osób ma problem z filmami erotycznymi wkładając je wszystkie do tego samego porno worka, ale powstaje coraz więcej filmów, które propagują otwartą, pozytywną seksualność i kompilacja Girl on Girl 2 jest jednym z nich. W kompilacji „Girl on Girl 2” włączającej się do cyklu XConfession można obejrzeć sześć krótkometrażowych filmów/fantazji: 1-The Milf Next Door 2- Tease Cake 3- Female Pleasure Circle 4- The Riding Lesson 5- Coffee with Pleasure 6- NAKKI: Spellbound XConfession to filmowe ilustracje erotycznych fantazji pisanych przez kobiety. Może niekoniecznie wszystkie są dla wszystkich. Jednym z najzabawniejszych są cztery dziewczyny uprawiające seks na stole pełnym tortów. Urocze… nie wulgarne. Nie będę opisywała każdego filmu, aż tak dużo treści nie mają. Jeśli któraś jest spragniona kobiecej erotyki…

Zaskakujący, wyzywający, argentyński dramat, który ociera się o pornografię, ale pornografię feministyczną, wyzwoloną. Czy taka pornografia nadal jest pornografią? Zdaje się, że poszukiwanie odpowiedzi na to pytanie jest głównym celem filmu. Byłam na nim na festiwalu Nowe Horyzonty 2019. Byłam z dwoma koleżankami. Jednej podobał się bardzo, druga powiedziała, że było to zdecydowanie za bardzo porno, za mało treści i jej się nie podobało, a mi podobało się średnio. Niektóre rzeczy absolutnie tak inne absolutnie nie dla mnie. Aktorki (często amatorki) są różne. Chude, grube, delikatne, silne… różne. I wszystkie razem jadą vanem przez Patagonię przy okazji eksperymentując i badając swoje granice. Co kto lubi 🙂 Katoliczki ostrzegam, że film zawiera scenę ocierającą się o świętokradztwo. (opis festiwalowy) Gdyby Thelma i Louise wybrały się w podróż przez Patagonię i uprawiały grupowy lesbijski seks z kolejnymi autostopowiczkami, tworząc przy okazji nowe społeczeństwo – to byłaby właśnie ta historia. Świadomy własnej narracji najnowszy film Carri wykorzystuje porno jako akt polityczny. Skoro ciało jest polem bitwy, spróbujmy ją wygrać. Pokazywane w San Sebastián i nagrodzone na festiwalu LesGaiCineMad w Madrycie „Córki ognia” wzbudzają wiele emocji. Reżyserka tworzy odę do miłości kobiecego ciała. Chuda czy gruba – wszystkie bohaterki są dla siebie pociągające. Poliamoria…

Serial, czarna komedia o dwóch szalonych kobietach. Eve Polastri (Sandra Oh – nagrodzona za tę rolę Złotym Globem 2019) jest znudzoną pracą biurową agentką MI5. Jej marzeniem była praca szpiega. Rzeczywistość znacznie od tego odbiega. Villanelle (Jodie Comer) to pozbawiona lęku i empatii psychopatyczna zabójczyni, uzależniona od luksusów. Kolejne zabójstwa zwracają uwagę Eve, którą tajemnicza i brutalna Villanelle zaczyna coraz bardziej fascynować. Z wzajemnością. Postacie są ciekawe, zaskakujące i niezwykle naturalne. Nie są to wylaszczone modelki. Są oczywiście ładne, ale mają w sobie niezwykłą naturalność i jak każda kobieta czasami wyglądają… no cóż, mają swoje momenty. Historia jest zwariowana. Niezwykle urzekające są komediowe momenty. Jak na przykład ten, kiedy do zrozpaczonej bohaterki czekającej na telefon dzwoni akwizytor próbujący wcisnąć jej komplet nowych okien. Jest tego więcej. Do tej pory wyemitowane zostały dwa sezony. Można je obejrzeć na HBO. (drugi jest trochę słabszy niż pierwszy, ale i tak dobrze się bawiłam) Obsesja Eve (org. Killing Eve) scen. Phoebe Waller – Bridge reż. Jon East, Damon Thomas, Harry Bradbeer 2018 – 2019

Cudowny, zabawny, historyczny mini serial BBC z 2019 roku. Dostępny na HBO. Scenariusz oparty jest na dziennikach Anne Lister, żyjącej na początku XIX wieku ekscentryczki, intelektualistki, nie zamierzającej się nikomu podporządkowywać lesbijki, butch. Historia zawarta w ośmiu odcinkach skupia się na ostatnim z wielu związków Anne Lister. W roku 1832, po latach niezwykłych podróży i poznawania nowych, fascynujących ludzi, Anne Lister powraca do rodzinnego Halifax. Zamierza przywrócić świetność odziedziczonej posiadłości, Shibden Hall. Do tego potrzeba pieniędzy. A pieniądze można zdobyć budując kopalnię lub aranżując korzystne małżeństwo. Z tym, że Anne nie zamierza wychodzić za mąż… szuka żony. Suranne Jones w roli Anne Lister absolutnie podbiła moje serce. Nie tylko zresztą moje, bo oglądałyśmy to zbiorowo. Choć Sophie Rundle jako Ann Walker też miała swoje zwolenniczki. Bohaterki są fascynujące i przechodzą fascynującą przemianę (zwłaszcza Ann Walker) pod swoim wpływem. W postać siostry Anne wcieliła się znana z roli Yary Greyjoy w grze o tron Gemma Whelan. Część zdjęć do serialu kręcono w muzeum w Shibden Hall. W miejscu, w którym faktycznie Anne Lister spędziła pewną część swojego życia. To tam po ponad 50 latach od śmierci autorki, zostały znalezione jej dzienniki. Ich fragmenty były pisane szyfrem, mieszaniną greki, cyfr i angielskiego….

Film na podstawie opublikowanej w 2006 roku powieści Naomi Alderman. To historia o religii i jej skostniałych zasadach we współczesnym świecie, a nie o lesbijkach. Ale główne bohaterki coś łączyło i łączy więc… opis dystrybutora: Ronit mieszka w Nowym Jorku, jest wziętą fotografką i obraca się w artystycznych kręgach. Nagła wieść o śmierci ojca sprowadza ją do rodzinnego Londynu i ortodoksyjnej, żydowskiej społeczności, która kiedyś była jej domem, ale z której jako nastolatka została wygnana z powodu niemoralnego zachowania. Wspomnienia tamtych wydarzeń wracają, kiedy Ronit spotyka na miejscu swoją pierwszą miłość. Esti, kiedyś równie niepokorna, co Ronit, dziś jest nauczycielką i przykładną żoną rabina. Okazuje się jednak, że mimo czasu, jaki upłynął, dawna namiętność nie wygasła, a uczucia kobiet nie straciły nic ze swojej siły. Tym razem Ronit i Esti – wbrew wszystkim zasadom – postanowią zawalczyć o swoją miłość. Disobedience reż. Sebastian Lelio 2016

Serial stworzony przez Jenji Kohan, składający się z siedmiu sezonów produkowanych od 2013 roku i dystrybuowanych przez Netflix. Zabawny komediodramat, który sprawił mi wiele przyjemności. Polecam przynajmniej pierwszy sezon. Wiadomo, nie każdemu przypadnie do gustu. Postacie są barwne. Każda znajdzie swoją ulubienicę. Ja uwielbiałam Alex i obejrzałam pierwszych pięć sezonów niemalże za jednym posiedzeniem. Wiem, że niektórych strasznie drażni główna bohaterka – Piper. W kolejnych sezonach jej postać przestaje być aż tak wiodąca. opis dystrybutora: Komediodramat oparty na bestsellerowych wspomnieniach autorstwa Piper Kerman pod tym samym tytułem. Dobrze sytuowana mieszkanka Brooklynu, Piper Chapman, zostaje skazana na karę piętnastu miesięcy pozbawienia wolności, na skutek związku z dilerką narkotyków Alex sprzed blisko dekady. Aby spłacić swój dług wobec społeczeństwa, Piper musi zamienić wygodne życie w Nowym Jorku, u boku narzeczonego Larry’ego, na pomarańczowy kombinezon i społeczność więzienną. Wkrótce zaczyna kwestionować wszystko, w co dotąd wierzyła i tworzyć sojusze z grupą ekscentrycznych i szczerych do bólu więźniarek. Orange is the new black reż. Jenji Kohan 2013 – 2019